artikel over anesthesie en roodharigen

Pijnlab test anesthesie bij patiënt

Roodharige vrouwen reageren vaak heftiger op morfine dan mannen met bruine lokken. In een nieuw lab in het Operatiecentrum van het LUMC kunnen Leidse anesthesiologen de redenen voor zulke verschillen achterhalen - ze kunnen er zelfs patiënten testen. Angela Rijnen ‘De pijnmachine’- ’t klinkt als een werktuig dat je eerder verwacht in het Torture Museum dan in een academisch ziekenhuis. Maar het witte, platte kastje, dat twee maanden geleden verhuisde van het Boerhaavekwartier naar het LUMC, oogt nietszeggend en meet hooguit 10 bij 15 cm. Een jonge, blonde vrouw krijgt via elektroden op de huid stroomstootjes toegediend. Telkens als ze pijn voelt, drukt ze op het linkerknopje. Als de pijn te erg wordt, drukt ze op de ‘stop’-knop. Na een pijnstillende injectie wordt het experiment overgedaan. Zo meten Leidse anesthesiologen hoe sterk het middel iemands pijn dempt. De pijnmachine helpt anesthesioloog Albert Dahan en zijn collega-onderzoekers de effecten van pijnstillers uit de morfinefamilie vast te stellen. Deze pijnstillers zijn nog altijd onontbeerlijk tijdens en na operaties, maar over hun werking is weinig bekend. ‘Bizar’, geeft Dahan toe. Goed, men weet dat morfine het transport van signalen naar de hersenen remt en daardoor pijn dempt. En ja: bij langdurig gebruik kan verslaving ontstaan, een bijwerking die bij postoperatieve pijnstilling overigens niet optreedt. Maar waarom klagen sommige patiënten over sufheid, misselijkheid, braken of jeuk? Wat bepaalt dat een op de tweehonderd patiënten er ademhalingsproblemen door krijgt? En waarom blijft de een kreunen, terwijl de ander geen centje pijn heeft? Het onderzoek naar verschillen bij pijnstilling heeft altijd plaatsgevonden onder studenten, honderden inmiddels. De tijd is binnenkort rijp om patiënten aan testen te onderwerpen, vond Dahan. Vandaar dat zijn ‘pijnlaboratorium’ onlangs naar de kliniek is verhuisd. In afwachting van de definitieve locatie in het Operatiecentrum is het tijdelijk gestationeerd op de afdeling Urologie. Uit proeven met vrijwilligers bleek al dat het pijnstillend effect en de bijwerkingen van eenzelfde dosis morfine van persoon tot persoon sterk kunnen variëren. ‘Opiaten werken anders bij mannen en vrouwen’, vertelt Albert Dahan. ‘Bij vrouwen is de werking vaak sterker. Maar ook binnen subgroepen zie je weer verschillen. Zo hebben Amerikaanse onderzoekers geobserveerd dat het verschil in reactie tussen mannen en vrouwen veel uitgesprokener is bij mensen met rood haar.’ De verklaring daarvoor schuilt, zo blijkt uit Leids onderzoek, in genetisch bepaalde variaties in de ‘receptoren’ voor morfine - de eiwitten waaraan het opiaat bindt. Een kleine variatie in de vorm van zo’n morfinereceptor beïnvloedt iemands reactie op het middel al: mensen met deze variant hebben driemaal zoveel morfine nodig als anderen. Mogelijk speelt een gen voor haarkleur eveneens een rol in de gevoeligheid voor pijnstilling, denkt Dahan. Kennis over zulke kenmerken, verwacht hij, zal het in de toekomst mogelijk maken aan de hand van pre-operatieve genetische screening de noodzakelijke pijnbestrijding per patiënt te kunnen vaststellen. De anesthesioloog vindt die stap naar de kliniek onontbeerlijk. ‘We weten inmiddels hoe gezonde vrijwilligers reageren. Nu willen we weten hoe het na een operatie gaat: hoe werkt de pijnstilling dan, hoe reageert de ademhaling op de concentraties aan opiaten in het bloed? Patiënten zijn anders dan gezonde studenten. We werken aan het onderzoeksprotocol. Maar we zoeken ook nog altijd roodharige vrijwilligers.

sorry dat ik zo weinig op mijn blog heb geschreven de laatste tijd, maar ik kon een lange tijd geen afbeeldingen uploaden, en was vooral bezig met de vormgeving van mijn boek.
maar hier dan een paar voorproefjes....

alvast een klein voorproefje....

een wijze les

Globalisering; de grenzen vervagen, de mensen versmelten, de culturen vermengen en de wereld vervlakt. Hoe houd je jezelf staande in deze open wereld zonder grenzen, waar je de vrijheid hebt om alles te doen en te kiezen wat je maar wilt?

In een wereld zonder grenzen moet je je eigen grenzen bepalen. En dat is moeilijk, waar begin je en waar eindig je? Welke wegen ga je inslaan, kom je doodlopende wegen tegen, raak je verdwaald? Van al die vrijheid wordt je onzeker, ga je twijfelen; kies ik wel de juiste weg, wil ik nu al kiezen voor de rest voor mijn leven? de wegen die je beloopt, dus de keuzes die je maakt geven uitdrukking aan je identiteit, creëren jouw wereld. Door ergens voor te kiezen druk je uit wat voor jou belangrijk of waardevol is.

Deze wegen moet je belopen voor je daar achterkomt, maar het startpunt van deze weg heb je al: Begin bij jezelf, bij wat jij belangrijk vind, jou normen en waarden. En deze normen en waarden zijn jou meegegeven. Door je ouders, je cultuur en je maatschappij. Dit vormt jou wereld, jou identiteit. En zo heeft iedereen zijn eigen wereld. Iedereen gaat zijn of haar wegen belopen met elk hun persoonlijke bagage van wat je van huis uit hebt meegekregen. En je komt elkaar tegen, je wisselt bagage uit, vertelt wat je hebt meegemaakt en hoe het bij je thuis is.

Globalisering is geen één wereld meer, maar iedereen in een eigen wereld. Jou eigen wereld moet je vormen, ontwikkelen, ontdekken. De grenzen van je eigen wereld verleggen, verbreden, vervagen. Open staan voor nieuwe culturen, nieuwe impulsen. Door in aanraking te komen met andere werelden, van andere mensen, wordt je bewuster van je eigen wereld, van je eigen cultuur, van je eigen maatschappij en van jouw eigen normen en waarden. Het is goed om je eigen grenzen te openen en nieuwe impulsen op je af te laten komen; hierdoor kom je dichter bij jezelf te staan, bij wat jij belangrijk vind.

nog meer roodharigen

het kristalpaleis van peter sloterdijk

Het kristalpaleis is een boek die gaat over de filosofie van globalisering. Sloterdijk heeft een interessante kijk op de westerse wereld, een paar voorbeelden:

- de liefde voor ellende is enorm

- rijke wereldburgers leven in een kunstmatig geklimatiseerde binnenruimte,
stelt hij, beschermd tegen werkelijk gevaar en al te grote schokken. Een 'gigantische ontspanningsbroeikas', waar burgers worden verwend en zich over mogen geven aan een vrolijk consumentisme. Verspilling is er zelfs burgerplicht.

- Alleen door steeds opnieuw nutteloze spullen te kopen, houden de burgers hun economieën aan de praat.

- Nog nooit wisten mensen zo'n vrije, welvarende en veilige zone te creëren.

- Juist omdat veiligheid en comfort tot norm verheven zijn, wordt het geringste ongemak
niet meer verdragen.

- Kenmerkend voor de hedendaagse wereld is niet de vervreemding, zoals vaak wordt
gedacht, maar de verdichting. Door telecommunicatie en goedkoop transport zitten mensen elkaar steeds dichter op dehuid. Dat leidt tot conflicten, maar vooral ook tot wederzijds afremmen.

- We zijn allemaal ten diepste pacifistisch gestemd. Onze zenuwsystemen worden totaal niet op de proef gesteld in een confrontatie met werkelijk gevaar. Het leven is voor het grootste deel in routines geordend. Onze niet of nauwelijks belaste zenuwsystemen hebben een enorme honger naar de catastrofe, die gevoed wordt door de infotainment-beschaving.

- Hij ziet de politici, die zich bedienen van een activistisch jargon, maar die er in werkelijkheid voor moeten zorgen dat er niets gebeurt in deze zone van comfort. Hij ziet de therapeuten en de andere helpers, die de bewoners moeten verwennen en ontlasten. Paradoxaal genoeg leidt juist dat streven naar zorgeloosheid tot stress. Klein ongemak wordt opgeblazen tot diepe ellende.

- Men geloofde dat de mens voor de vrijheid geschapen was. Nu stellen we vast dat dat niet zo is, en dat hij meer bindingen nodig heeft.

- Vrijheid veroorzaakt ook veel meer onzekerheid dan men destijds vermoedde.

dora